Toen Portland voor het eerst op de radar verscheen was het een WOW momentje. Wát een fantastische muziek, wat een fantastische vibe, sound, noem maar op! Is dit eenmalig of zullen ze doorgroeien tot een grote formatie? Nou, van dat laatste kun je eigenlijk wel ‘gewoon’ zeggen dat dat zo is geworden. Het debuutalbum ‘Your Colours Will Stain’ uit 2019 had geen enkele slechte song erop en is grijs gedraaid! Portland, Jinte Pironet en Sarah Pepels, had iets magisch. Zien we het al? Had…. Enkele weken geleden kwam het bericht dat Sarah ervoor heeft gekozen om uit de band te stappen. De druk op de samenwerking tussen de twee werd té groot en verliep niet altijd zo magisch, volgens Sarah. Dus het nieuwe album krijgt een meteen een andere lading. ‘Departures’ is nog nooit zo definitief geweest.
Maar omdat het album er al was; hoor je wel nog steeds de klasse, de finesse, de sfeer tussen Jinte en Sarah. Dat is zo en waarschijnlijk zal dat op muzikaal gebied altijd blijven. Ondanks… Het album bevat 12 tracks en wat we ook wel gewend zijn, zijn de thema’s hier liefde, verlies en zelfontdekking. De opener ‘Where Did Everybody Go’ is eigenlijk meteen een lekkere binnenkomer; meer uptempo en zodoende wel al een nieuwe impuls zoals ze ook wilden, ze hebben voor dit album gewerkt met producer Oliver Bayston. Met ‘Good Girls’, ‘Sensational’ en ‘Stardust’ krijgen we al eerder uitgebrachte songs. Bij laatstgenoemde is het Sarah wat het voortouw neemt en met haar engelenstem droom je wederom weg. Fabelachtig, puur, symfonisch. Een ijzersterke track is ‘How It Is’, de kracht en puurheid komen tezamen en is een echte Portland track geworden. De samenwerking en sfeer op ‘Alyson’ is dan weer eentje die eruit springt. Combinaties ook op muzikaal vlak die nét wat anders zijn, zorgt voor een fijne wisseling op het album. Eentje die op een of andere manier kippenvel bezorgt is ‘Little Bit Closer’. Het gaat over een afstand dat kan ontstaan in vriendschappen of relaties. Die wetenschap maar vooral de uitvoering met de afwisseling qua zang, pfff… Als je dan die hebt gehad, kom je even in een andere wereld met ‘Serpentine’, psych-achtige vibes die je niet meteen zou verwachten bij Portland maar dit experiment past wel verdomde goed. Er wordt erg mooi afgesloten in pure vorm op ‘No Man’s Land’. Soms is er niet veel nodig om muziek te laten excelleren; gitaar en de altijd mooie samenwerking op vocaal gebied tussen de twee die klinkt. En als ie eindigt, is het dus definitief, Portland zal doorgaan maar de magie zullen we gaan missen. Het album zal echter voor altijd geluisterd blijven worden.
