Lijstjestijd. You hate it or you love it. Het is in ieder geval weer een moment waar je ook weer zelf nieuwe dingen kan ontdekken die je misschien hebt gemist. Uiteraard is het ook voor CamielMusic tijd om weer een top 10 te maken. Duik erin, geniet en ontdek wellicht weer iets nieuws….
10. Astronaut – De Lucht
Tja.. Astronaut heeft wel een speciaal plekje gekregen de afgelopen jaren. Het project van Pelle Bast, die zichzelf een ‘keukenfilosoof’ noemt, is enorm gegroeid na de deelname aan de Popronde. Ook zijn debuutplaat ‘Eeuwig Voor Een Tijdje’ was hiervan een bevestiging. Met zijn tweede album ‘De Lucht’, laat hij wederom horen dat er een perfecte mix bestaat tussen vrolijk, luchtig maar ook met de diepere (maatschappelijke) kwesties. De afwisseling tussen energieke en rustigere tracks past hem als een jas, de woorden en onderwerpen zijn niet zomaar gebruikt. Pak dan ook nog de muzikale omlijsting hierin, met blazers en strijkers, melodieën die in je hoofd blijven hangen en het plaatje is simpelweg compleet. Je kan zonder meer zeggen dat Astronaut uniek is in z’n soort.
9. Young Gun Silver Fox – Pleasure
Boh. Young Gun Silver Fox heeft weer gezorgd voor een pareltje. Hun yacht rock kun je niche noemen maar het het is jaren ‘70, gaat naar de Amerikaanse Westkust én biedt veel meer. De soul en funk, samenzang.. Dit is ondertussen hun vijfde album geworden en in Nederland zal de definitieve doorbraak zijn gekomen door ‘Midnight In Richmond’. Dit duo bestaande uit Andy Platts (Britse singersongwriter) en Shawn Lee (producer/multi-instrumentalist) weet een perfecte balans te vinden op deze plaat. Het heeft genoeg power, het is smooth, het is heerlijk muzikaal en de samenzang heeft veel dynamiek. Natuurlijk is er hunkering naar de zomer als je ‘Pleasure’ hoort maar eigenlijk is deze plaat geschikt voor ieder seizoen, ieder moment van de dag.
8. Eefje de Visser – Vlijmscherp
Eefje de Visser bewijst wéér dat ze aan de top staat van het Nederlandse muzieklandschap, ze was niet voor niets headliner op Best Kept Secret. Dit album ‘Vlijmscherp’ is de tegenhanger van ‘Heimwee’ van afgelopen jaar wat tegelijkertijd is geschreven. Dat is hoorbaar want dit album is meer uptempo, meer catchy maar soms onnavolgbaar zoals we dat kennen van Eefje. De teksten hebben namelijk zoals altijd weer een poëtische inslag die gaat over de dualiteit tussen gekte/speelsheid, conflict/connectie en afstandelijkheid/warmte. Dat het niet alleen Eefje is moge duidelijk. Samen met haar ijzersterke band en natuurlijk backing vocalisten Aysha De Groot (Meis red.) en Teun Truijen wordt er gezorgd voor een organisch geheel. Je wordt constant meegenomen in het verhaal, in de sfeer.
7. Kingfishr – Halycon
Ze kwamen, zagen & overwonnen. Kingfishr brak vorig jaar definitief door en hebben met hun debuutalbum ‘Halycon’ eigenlijk alle hits meteen erop gezet en meer! Dit Ierse gezelschap combineert folk, rock en pop. Van groots naar klein maar altijd Kingfishr. Je voelt de warmte in het spel, de euforie, de puurheid. Je gelooft eigenlijk ieder woord wat ze zingen. Of het nu alleen de warme stem is van frontman Eddie Keogh of als zijn kompanen Eoghan ‘McGoo’ McGrath en Eoin ‘Fitz’ Fitzgibbon erbij komen. Natuurlijk zijn de hits zoals ‘Gloria’, ‘I Cried, I Wept’ en ‘Killeagh’ uitmuntend maar met maar liefst 16 tracks in totaliteit krijg je ook steeds nieuwe parels te horen. Het kan niet anders dan dat zij alleen maar gaan groeien en alle festivals helemaal plat gaan spelen.
6. Black Leather Jacket – The Rush
Dat Black Leather Jacket levert, is al jaren bekend maar het lijkt wel dat ze met ‘The Rush’ nét een extra schepje er bovenop doen. Garage, punk, fuzz… You name it, they have it and play it! Ze kwamen in 2023 na een langere stilte keihard terug, mochten meteen op Pukkelpop spelen en eigenlijk zijn ze in deze snelheid doorgegaan. En laat nou dat een beetje het credo zijn van hun derde album: het leven op volle snelheid, het najagen van doelen maar ook de keerzijde en consequenties. Dit Antwerps viertal je een plaat voor te schotelen wat ontzettend veel tracks heeft die je meebrult, live hoe dan ook een moshpit geven maar dus ook diepgang. Het is onmogelijk om dit rustig te beluisteren, door de enorme dynamiek die ze spelen en daarom gaat deze altijd op standje burenruzie!
5. SONS – Hallo
Een hattrick! Want de heren van SONS leveren met dit album ‘Hallo’ weer een ijzersterk en dus derde album af. Ze trekken namelijk weer een bus open met geweldige tracks die hard zijn maar ook eigenlijk heel toegankelijk en veel op de radio voorbij komen. Wat willen we nog meer? En toch hebben ze zich een beetje opnieuw uitgevonden omdat ze nummers hebben gemaakt die je misschien niet meteen bij SONS zou verwachten maar juist he-le-maal kloppen. Opener ‘Hello’ bijvoorbeeld, het iets meer poppy ‘All Gold’ of de geweldige opbouw bij ‘Somehow’. Maar nooit zullen de heren uit Melsele het nalaten om géén gas te geven, check het snedige ‘I’m Tired’ maar. De garagerock blijft aanwezig maar experimenteler maar ook positiever dan ooit tevoren.
4. TAXITAXI – Hey Pieter
TAXITAXI is simpelweg je favoriete punk boyband. Met de heren Freddy Sunshine, Bobby Baloney & Roberto Cornetto is het gewoon recht toe, recht aan en volle bak energie. Korte maar krachtige tracks, 14 nummers in een klein half uur, die eigenlijk niet heel moeilijk (en dus heel snel meezingt/schreeuwt) zijn maar stiekem hier en daar toch wel wat inhoud hebben om dan vervolgens ervoor zorgen dat je ze niet te serieus te nemen. Ze maakten furore door 100 versies te maken van ‘Teamleider’ en tracks zoals ‘Stad’ of ‘Literatuur’ kun je niet negeren, geniaal! Afsluiter ‘De Bedoeling’ laat je live zelfs de macarena doen. Georganiseerde chaos pur sang. Welke act krijgt dat nou voor elkaar? Nou, TAXITAXI. De enige echte helden uit het fijne en verre Groningen!
3. Texoprint – Modern Living
Soms weten bands je te prikkelen op een manier waarvan je eerst niet wist dat het kon. Texoprint dropt met hun debuutalbum ‘Modern Living’ eentje die je he-le-maal opslurpt. Veel energie, power met een typische maar ook wel eigentijdse postpunk & noiserock sound. Wat niet heel gek is bij de postpunk sound, is dat de inhoud erg sterk is. Het album gaat namelijk over rusteloosheid en druk van het hedendaagse bestaan, eigenlijk hoe je jezelf moet vinden in de huidige maatschappij. Routines, prestatiedruk, onzekerheid en sociale verwachtingen. Dat allemaal verpakt in dus een verdomd sterke sound die snedig, die krachtig, die vuig is en daardoor extra triggert. Het is soms amper te bevatten dat er zoveel heerlijk lawaai van maar drie man sterk komt.
2. Säm Wilder – SUPERNOVA
De eerste kennismaking met Säm Wilder tijdens Popronde Nijmegen en dit was een voltreffer. De soul, pop en R&B met die heerlijke groovende uitstraling… BLOWN AWAY! Niet voor niets heeft hij ook op All About Music. gespeeld afgelopen april en hoort hij bij de CamielMusic familie. Toch staat zijn album ‘SUPERNOVA’ hier los van. Het is een plaat geworden die simpelweg muziek ademt maar ook dat het meer bevat dan alleen een fijne sound. Sam weet je te binden door onderwerpen aan te snijden herkenbaar zijn. Denk aan liefde, groei en loslaten maar ook hoe je na verlies of verandering jezelf kunt hervinden en krachtiger wordt. Pak dan dus die geweldige muzikale omlijsting en dan is het een package deal wat je krijgt. Plus dan ook nog maar liefst 16 nummers. Onmogelijk om stil te staan of te zitten, hierop ga je automatisch meebewegen/dansen/grooven.
1. Marathon – Fading Image
Tja, Marathon.. Deze Amsterdamse formatie grijpt je bij de keel. Of het nu via een plaat is of live. Een combi van shoegaze, noise en postpunk tekent Marathon. Waar de kern bestaat uit Kay Koopmans (zang/gitaar), Nina Lijzenga (bas) & Lennart van Hulst (drums) worden ze live bijgestaan door Sofie Ooteman (toetsen/gitaar) en Victor Dijkstra (gitaar). Mede door de Popronde zette ze helemaal voet aan wal en vervolgens zijn ze alleen maar gegroeid. Het is grootser, beter, energieker geworden zover het kan! Wat Marathon kenmerkt is dat het nummers zijn die er écht iets toe doen. Dit album ‘Fading Image’ ademt namelijk echtheid en gaat bijvoorbeeld goed over het huidige bestaan; over de angsten, over de frustraties, onzekerheid maar ook veerkracht. Als Kay zijn strot open trekt is het ook die emotie die erin terug hoort. Dat daar dan ook simpelweg een heerlijke dosis lawaai bij wordt gemaakt is een zéér positief punt natuurlijk. Lekker gruizig, veel power en fuzz, zware slagen op drums en beukende drums… Maar toch kan het hier en daar iets meer open klinken maar wel met een bepaalde dreiging die constant hangt, denk dan bijvoorbeeld aan ‘Shadow Raised A Star’ en is het tijd om alles los te gooien dan past daar ‘DH22’ bij. Hoe dan ook, een album waar je vaker naar MOET luisteren en eigenlijk constant enorm veel energie krijgt.
