Deze maand zijn de eerste namen voor het Noorderslag aangekondigd. Zo blij dat Loupe daar nu al tussenstaat. Of ik nu al naar januari uitkijk …. :)! Sterker, zowel ticket als slaapplek zijn al geregeld. Als voorproefje ben ik deze maand alvast het ViceFestII wezen checken. Stond ik daar als een soort oude Peetoom trots te wezen op die stuiters van The Vices. Ook heb ik nog de release van het geweldige nieuwe album ‘The Spirit of Age’ van The Visual mogen meevieren in de muziekschool in Utereg. Anna staat zichtbaar vrijer op het podium, wat fijn! Geheel onverwacht was er na 7 jaar een reünieshow van Only Seven Left en brengen ze ook 7 nieuwe tracks uit en zag ik dat de fijne band Elephant een handtekening onder een deal met Excelsior Recordings zette. Dat kan alleen maar veel goeds voorspellen. Tot slot verscheen deze maand de debuutsingle van Future Husband. Dat is het nieuwe project van Adura Sulaiman (Feng Suave/Echo Movis) die op 10 november een eerste show in de Melkweg gaan geven.
Valentine’s Day
Deze maand, op donderdag 14 oktober, was het exact 30 (DERTIG!) jaar geleden dat de wereldhit ‘Over And Over Again’ van Robby Valentine is uitgekomen. Maar dat is toch… inderdaad vorige eeuw, maar vooral ook die rocker met zijn wapperende haren die na 2 geweldige albums zijn muzikale carrière vooral in Japan groot zag worden en ook zijn Amerikaanse droom uiteen zag spatten toen hij die lokken juist niet wilde afknippen en geen spijkerjasje wilde gaan dragen ‘for the fame’. Staan voor je wie je bent en opkomen voor je rechten en mening heeft er altijd al in gezeten hoor. Twee dagen later was ik bij zijn show in Capsloc en vanaf de eerste minuut was duidelijk, bij Valentine gaat gelijk die gebalde vuist weer de lucht in. Je had het misschien effe gemist, maar op 30 augustus bracht hij nog een nieuwe track ‘Break The Chain’ uit. Jazeker! dit jaar dus, waar hij ook gelijk zijn show mee begon. Het is namelijk nogal een actueel thema: ‘Break the chain, stand up and fight! We’re stars, born to shine, But the government is keeping us in line’. Ook was helaas niet te missen dat hij niet meer over het podium kan bewegen zoals je van een rockster zou verwachten. Door een ooginfectie heeft hij tegenwoordig nog maar een paar procent zicht. Het is bijna moorddadig om hem tijdens de show zo vaak tussen de microfoon midden op het podium en zijn grand piano die op een verhoginkje stond te zien wisselen. Naast de groots orkestrale tracks, speelde hij daarop bijvoorbeeld het indrukwekkende ‘Dear Dad’. [album: Believing is Seeing (2000)] Heel toevallig stond op dat moment ook de enige aanwezige onder de 18 jaar, in haar roze sterrentrui, voor het podium. Zijn dochter had voor de toegift duidelijk haar tekst goed geoefend. Met zulke ouders hoeven we ons geen zorgen te maken over haar muzikale genen in ieder geval. Omdat ik vooral die eerste 2 albums letterlijk stuk gedraaid heb en daarbij waarschijnlijk de eerste scheurtjes in mijn trommelvliezen heb opgelopen, dacht ik die avond vooral veel bekends te gaan horen. Hoe naïef… Achteraf is het vooral heel spijtig dat Robby niet heeft kunnen zien dat ik deze avond met een enorme grijns die 2 uur heb staan te genieten.
Zo onbevangen als Kaspar
Halverwege de show vertelde frontman Erny Green de anekdote dat hij met zijn Joy Division Tribute band zoveel mensen heeft ontmoet die bij het legendarische optreden in Paradiso waren dat die show bijna 3 keer uitverkocht moet zijn geweest. Een dag eerder besloot ik mijn Popronde ticket te laten verlopen en naar Harderwijk te rijden. Toen ik in een lege concertzaal terecht kwam en het eerste drankje van de barman gratis kreeg begon ik toch wat te twijfelen. Uiteindelijk stonden we gelukkig toch met een mooie club te kijken naar de allereerste show van Kaspar Baum. Zelf noemde ze het een try-out trouwens, want ze zijn op weg naar de releaseshow op 10 december in hun eigen Domstadtie. De band bestaat uit oude bekenden die door wat toevalligheden elkaar tijdens het afgelopen lock-down-jaar elkaar weer gevonden hebben in studio Vuurland van Erny. Er zijn op dit moment pas twee liedjes uit maar ik herkende gelijk mijn favoriete track ‘Blindfolded’. Dat komt vooral door dat verslavende gitaarlijntje in het begin, maar ook door de openingszin: “The world is confusing…” en of dat klopt op dit moment of niet? De bandnaam is een verwijzing naar Kaspar Hauser, de hoofdpersoon uit een boek van Louis Ferron. Hij zit tot zijn 17e opgesloten in een hok en krijgt na zijn bevrijding pas de kans om de wereld te ontdekken. Je zou toch maar anno 2021 vrij komen en zien hoe de wereld er nu bijhangt? Andersom, als je naar de mooie dingen kijkt, kan natuurlijk ook juist nieuwe dingen maken (zoals muziek) zonder enige vorm van (voor)kennis en/of invloed van buitenaf. Volledig vrij dus. De onbevangenheid van een kind met een tong uit zijn mond komt daar misschien nog wel het meest bij in de buurt. Een van de tracks op het album ‘Kid On The Carpet’ gaat daar ook over. Het was goed om te horen dat de bandleden deze band niet als een toevallig projectje, naast hun vaste werkzaamheden zien. Het is zeer serieus allemaal en hun enthousiasme op en naast het podium werkt daarom zeer aanstekelijk. Ik was dus écht bij dat allereerste optreden van Kaspar Baum. Ik heb foto’s om het ook te kunnen bewijzen.
VVV (Vijf Vinkjes van Vergeer) Een selectie van ‘slechts’ vijf liedjes uit het enorme aanbod wat er deze maand uitgekomen is. Dit zijn de VINKJES van OKTOBER 2021:
v Jenny – The Bluprint (Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, maar wel verslavend lekker!)
v Fair Enough – Loupe (Ik ben een échte fanboy, is dat eerlijk genoeg?)
v Osaka – Rats On Rafts (Met deze sound ben ik gelijk weer terug bij mijn reis in Japan. Dat is net zo fijn als deze track zelf)
v Ocean Hours – INDIGO’ (De afstand naar Nijmegen is niet zo heel groot, maar mijn roadtrip soundtrack heb ik wel al)
v Piglet – POM (Ik had dus een plannetje. Als POM in januari nou Noorderslag afsluit! Dan is de boel gelijk al afgebroken)
