En het is alweer tijd voor dag twee van Pinkpop, de zondag. Mijns inziens was dit muzikaal over het algemeen de beste dag. Daarom begrijp ik tot op heden ook niet dat deze dag niet uitverkocht was. Maargoed, wie ben ik? Juist ja, Camiel. Anyway, we gaan verder met over muziek te praten! Veel leesplezier!
Taymir.
Taymir is een jonge Haagse band dat keihard aan de weg timmert! En met succes ook. Een tijdje terug had ik ze al gezien op Mama’s Pride in Geleen en lieten ze zien dat ze uit het juiste hout gesneden zijn. Nu, deze show was ook weer sterk. Ze stralen plezier uit op het podium, met elkaar maar ook met het publiek. Tussen nummers door een beetje flauwekullen maar als er gespeeld dient te worden staan ze er. Natuurlijk waren de hits, All We Know en Aaaah de grote toppers maar de rest deed er niets voor onder!
Chef Special.
Zon, warme temperaturen én Chef Special, een ideale combinatie!! Oftewel, dat staat garant voor een feestje! Dat was deze zondag ook echt het geval. Het stond heel erg goed vol (en dat als openingsact op Main). Vanaf moment één deed iedereen lekker mee. Joshua had er zin in, de band had er zin in én publiek ook. Nou, wat wil je nog meer. Misschien waren zelfs twee momenten in deze show qua kippenvel grote hoogtepunten van heel Pinkpop… De solo van de twaalf jarige held Duco Akkerman op zijn trompet en natuurlijk het afsluitende nummer met een diepe betekenis voor mij persoonlijk, In Your Arms. Ik heb intens genoten en de tijd vloog helaas.
Limp Bizkit / Portugal. The Man.
Vervolgens was het tijd voor een hele moeilijke beslissing voor mij persoonlijk.. Limp Bizkit is natuurlijk enorm old skool en Portugal. The Man de grote onbekende maar voor mij juist enorm bekend. Uiteindelijk was mijn keus om eerst even Limp Bizkit te checken en vervolgens Portugal. The Man.
[row class=”row-fluid”]
[col class=”span6″]Het eerste dat mij opviel aan good old Fred Durst… Een baard en geen rode pet! Wat jammer. Natuurlijk was het verder ouderwets knallen hoor. De oude hits werden allemaal uit de kast gehaald en iedereen deed geweldig mee. Er werd vooraan een goede moshpit gehouden en zo hoort het!
Ik moest me vervolgens door de menigte heen gooien aangezien het bommetje vol was op de 3FM Stage… Op naar Portugal. The Man!
[/col]
[col class=”span6″]Een super alternatieve band uit Alaska waarbij de zanger, John Gourley een enorm aparte mooie stem heeft. Het was zoals ik al verwacht had, niet druk. Liefhebbers, kenners maar ook mensen die niet van Limp Bizkit hielden, waren daar aanwezig. De show was misschien niet zo geweldig maar kwalitatief toch erg goed. Dit is toch daadwerkelijk een band die meer airplay verdienen waardoor mensen ze leren kennen en de muziek waarderen. Ik zeg: AANRADER!
[/col]
[/row]
The Kooks.
Daar stonden ze dan ineens.. Misschien wel de meest opvallende (grotere) naam op het programma. Na een hele lange radiostilte waren ze terug met een hele vage plaat, Down. Naarmate je dat weer vaker hoorde, bleek het toch een tof nummertje te zijn! Desondanks werd het optreden niet zo heel tof. Nadat The Kooks na drie nummers eigenlijk al hun kruit verschoten hadden was het gewoonweg niet zo geweldig. Weinig plezier straalden ze uit.. Komt er ook nog bij dat ze eerder stopten, geen toegift of niks. Raar.
Ed Sheeran.
Na me eerst suf te hebben gelachen om hoe Ed Sheeran nou daadwerkelijk uitgesproken kon worden begon ie dan. Onze Ron Wemel met zijn gitaar. Helaas alleen en niet met zijn band! Hij speelde met een pedalboard waar hij dus ingespeelde stukken kon aantikken waardoor alles soepel doorliep. Helaas was ik al snel afgeleid want zijn eerste nummer duurde mijns inziens al te lang. Desondanks zette hij een zeer goede show neer. Uiteraard speelde hij al zijn hits en liet hij het gehele Pinkpop veld vrolijk zwaaien met hun shirts. Leuk gedaan!
Paolo Nutini
Deze Schot heeft me enorm verrast! Vanaf moment één stond hij er en straalde hij de passie uit die hij helemaal vertaald in zijn nummers en performance. Het is een geweldige zanger met een lekkere soul sound. Zijn nieuwe nummers werden goed ontvangen maar ook zijn oude hits werden niet vergeten. Jenny Don’t Be Hasty werd 
bijvoorbeeld in een geheel nieuw jasje gestoken dat perfect paste kijkende naar de temperaturen. Al met al ben ik blij dat ik Paolo Nutini gezien heb!
Editors.
JAAAAA, Editors zijn en blijven toch wel een band waarvan ik een enorme fan ben. Ik heb ze gelukkig al een aantal keer gezien en ook de show in de ZiggoDome heb ik kunnen aanschouwen. Het is oprecht een wereld band. Ze zullen ook nooit verzaken. Tom Smith, de zanger heeft sowieso al een geweldige unieke stem maar de hele sound is geniaal. Natuurlijk hebben ze nummers die heel donker zijn en misschien niet zo vrolijk maar toch zorgden ze ervoor dat het hele veld meespringt, meezingt en meedanst. Voor mij was deze dag de dag met twee headliners want Editors verdienen deze titel eigenlijk ook voor 100%.
Arctic Monkeys.
Natuurlijk zijn de Arctic Monkeys geen grootse naam zoals The Rolling Stones of Metallica maar het zijn zeker geen kleine jongens. Ze lopen ondanks hun nog altijd jonge leeftijd een hele poos mee in de muziekscene. Vijf CD’s staan al op hun CV. Voor mij was het ook eindelijk de eerste keer dat ik ze live kon zien en ik was er enorm blij mee! Meteen beginnen met de hit Do I Wanna Know en het publiek gaat los. Het leek wel alsof zanger Alex Turner al wat biertjes op had, dit was te merken in de stukken tussen de nummers door. Maar hier was werkelijk NIKS van te merken tijdens het spelen. Alles was strak gespeeld, elke noot raak. Qua zang, qua gitaar werk en vergeet niet de drums van Matthew Helders. Hits vlogen je om je oren maar ook het subtiele werk zoals One For The Road en I Wanne Be Yours gingen erin als koek. HEERLIJK.
