SixSuperSaturdaySongs. De naam zelf zegt het al. Gewoon even 6 fantastische vaak uiteenlopende nummers die gewoon een extra spot verdienen. Het kunnen gloednieuwe tracks zijn maar ook iets wat al langer op de plank ligt en toch nog even aandacht moet krijgen.
C’est Qui
Wie? Juist ja, C’est Qui. Op 8 maart, op Internationale Vrouwendag, kwam ‘Girls To The Front’ uit wat een ode is aan de kracht van vrouwen. Daar staat onder andere Femme Fugazi, Ioana Iorgu en L.A. Sagne op maar dus ook C’est Qui op maar wie, wat, hoe? Het is best te verklaren als er (nog) geen lampje gaat branden. Heerlijk dus om te ontdekken. Waar het daar om draaide was dat de punk scène niet alleen draaide om mannen. Dit vierkoppige gezelschap (met bekende gezichten!) staat garant voor intensieve, snoeiharde postpunk waar de mogelijkheid op stilstaan gewoonweg 0 is. ‘Filthy Hands’ is precies hoe we het willen horen: lekker underground geluid, hoog tempo, veel energie en een krappe twee minuten op de klok. De conclusie is: het klopt voor de volle 100% dat vrouwen dit ook nailen (wat we allang wisten!) en dat we hier meer van willen horen!
Bony Macaroni
Poeh, even zin om volledig los te gaan? Dan zitten we eigenlijk altijd goed bij Bony Macoroni. Het blijft een heerlijke naam overigens. Dit viertal bestaande uit Stefan Bonestroo (zang/gitaar), Rik van der Meulen (gitaar), Rinus van de Weerd (bas) & Pim van der Meulen (drums) hebben nu een startschot gegeven aan hun tweede album. We kennen ze door hun energieke emo/punk klanken maar hebben mede door producer Billy Manino een extra tintje eraan toegevoegd: indie en garage. Met de single ‘Death Drive’ droppen ze meteen de titeltrack van hun tweede album. Vanaf de start weten ze het gaspedaal flink in te trappen en zit er veel power in waarbij Stefan vol overtuiging zingt en de boys met veel energie alles laten klinken. Logisch want de boys hebben het over een chaotische rollercoaster die wij in de volksmond ‘het leven’ noemen. Smaakt naar meer!
RANT.
Ze stonden op de poster van All About Music. maar is helaas niet doorgegaan. Wat we wél hebben is de release van hun EP ‘N.U.D.E.’. Dit Gentse vijftal heeft maar liefst 7 tracks erop gegooid waar we onder andere ‘Pulse’ en ‘D.O.N.E.’ al kenden. In het grote plaatje weten ze een belangrijk onderdeel uit te lichten: het gaat over het verlies van jezelf, maar ook over het vinden van nieuwe perspectieven. Je krijgt weer een flinke dosis garage, psychedelica en stoner over je heen gegoten. Dat is al bij de opener ‘GONGK’, ‘Under My Skin’ kun je bijna letterlijk nemen.. Die heeft alles in zich waarbij de moshpit in gedachte gaande is. Dan kom je met ‘Caviar’ in een bijna 9 minuten durende trip terecht, de andere kant van de medaille is dan weer ‘Internude’ wat misschien logisch is qua naam: ingetogen. De afsluiter ‘GG’ met Gevaarlijke Gerrie’ is wéér heel anders. Conclusie: geweldige chaos!
Joy Killed The Duke
Eerlijk? Ze waren eventjes uit het oog en oor maar wat fijn dat er soms reminders zijn… Hallo! Joy Killed The Duke is een vierkoppige band bestaande uit Joy Hartman, Edward Prast, Sjoerd van Alten & Steven van Puffelen en heeft al twee EP’s gedropt. Het is zo dat ze niet alleen opvallen dat het lekkere energieke muziek is waar de sound van grunge, punk en garage klinkt maar ze hebben ten alle tijden een fleurige outfit aan wat tevens aanstekelijk werkt. Grote glimlach: check! ‘Did You Notice’ is hun nieuwste single die precies past in het straatje waar ze in kleuren. Maar het heeft ondanks het aanstekelijke geluid een serieuze insteek, om de chaos in hun overprikkelde gedachten te duiden en tevens om gezien te willen worden. Joy zorgt met haar vocalen weer voor power, je gelooft haar en daarom heen werkt de band met een strak tempo een slag in de rondte. Staan dus weer op de radar!
Tamino
Soms hoeft het allemaal niet zo moeilijk te zijn.. Tamino is daar een groot voorbeeld van. Moeilijk in de zin van: veel geluid, veel bombast, veel ‘geschreeuw’. Al jaren staat deze Belg met Egyptische roots bekend om zijn ingetogen, pure en eenvoudige muziek. De laatste single ‘Willow’ onderstreept dat maar weer. Hij blijft met deze track dicht bij zijn roots. Je hoort namelijk Westerse en Arabische invloeden mede door het gebruik van een gitaar maar ook de oed, wat een peervormig snaarinstrument is wat veel gebruikt wordt in het Midden-Oosten. Door de rust wat hij creert blijf je helemaal in de song en dat sterkt alles. Ingetogen en subtiel, dat zijn woorden die het beste passen hierbij. Over een weekje zal Tamino het album ‘Every Dawn’s a Mountain‘ releasen en die zal zonder twijfel weer zorgen voor veel moois. ‘Babylon’ en ‘Sanctuary’ samen met Mitski zijn al schoolvoorbeelden. Fijn!
Loveth Besamoh
Nee, het is vrijwel onmogelijk om Loveth Besamoh in één hokje te plaatsen. Deze artiest uit Rotterdam met Kameroense roots kwam door de Popronde een aantal jaar geleden op de radar vanwege deze mix. Verwacht bij hem psychedelische rock, indie, afro-retro pop maar ook electronica. Dan komt daar ook nog bij dat ie graag poëtische teksten erbij blend. ‘Mere Mortal’ is zijn nieuwste creatie en eigenlijk kun je meteen nog nieuwe elementen eraan toevoegen zoals new wave en postpunk. De donkere elementen met de elektronische klanken erbij zijn niet gek aangezien het nummer gaat over de kwetsbaarheid van het leven en het vinden van kracht in onzekerheid. Maar vooral het omarmen van strijd en het omzetten van twijfel in veerkracht. ‘Baby we make it‘ is een zin wat meermaals terugkeert en daardoor ook een oorwurm wordt zonder dat je het in de gaten hebt.
