Gewoon eens proberen
We kennen hem als frontman van de band Nighthawker; waar hij de zanger/gitarist is en de 70’s ‘eigenlijk altijd worden herbeleefd. Toch trok hij een de stoute schoenen aan en ging Steven een solo album maken. Dit had puur te maken met de tand des tijds: hij zou vader worden en ja, iets met timing? De wil om het voor de geboorte af te krijgen gaf dan ook weer een extra stimulans. Het mooie was, precies één dag voordat de kleine werd geboren had Steven het album ‘Well, I Guess It’s Something?’ af. Daarop staan in totaliteit 10 nummers en heeft hij op drums hulp gehad van Kiki Beemer (ook van Nighthawker).
Om maar meteen erin te vallen: wat krijgen we lekker veel Queen’s Of The Stone Age vibes te horen. ‘Restless Mind’ heeft daar absoluut al invloeden van, alhoewel de solo op gitaar weer heel andere impulsen heeft, maar als we dan naar de volgende gaan: ‘Small Town Boy (Big City Dreams)’, dat ademt wel echt Josh Homme. De zang, de rust in het totaalplaatje maar ook vervolgens de muzikale omlijsting, met ook fijn bas werk erop. We mogen genieten. Op ‘Heartland Of The Honeyful’ wordt de rust gezocht en komt er een heel fijne song tevoorschijn, alles puur op gitaar en geen enkele poespas eromheen. Steven neemt je mee op avontuur. ‘Smoke & Mirrors’ heeft een heerlijke vibe, laidback maar wel wat peper in de reet uiteindelijk halverwege de song en heeft uiteraard weer een goede gitaarsolo erin. Het nummer wat ook een clip heeft ‘Cool Kid In Town’ en die moet sowieso worden bekeken: dan kom je er ook achter hoe Steven alles heeft opgenomen en bewerkt. Heerlijke humor. Hier hoor je alle facetten terug, heeft lekkere rockvibes te pakken en dendert goed door.
Dan krijgen we twee korte tracks op ons afgevuurd. ‘Title Track’ (what’s in the name?) en ‘Little Black Bird’ zijn beiden onder de anderhalve minuut maar niet met elkaar te vergelijken. Van kort en krachtig naar een instrumentale song, misschien wel een lullaby. ‘Roadtrips’ is lekker vuig te noemen, al vanaf de start. Rauw! Lekker veel power, Kiki kan zich heerlijk uitleven op drums en het is oprecht een lekkere kneiter te noemen. De song ‘Over The Moon… And Beyond’ kán al niet anders gaan dan over de kleine. Lekker zoetsappig? Beetje. Het is inderdaad wat rustiger dan voorgaand nummer maar je glijdt zeker niet van de stoel. Het is mooi dat je zo’n ode kunt brengen aan je (destijds toekomstige) kindje. Waar je denkt dat ie is afgelopen komt er nog een mooi muzikaal stuk tot slot. Afsluiter van dit hobbyprojectje, wat veel meer is, is ‘Hunting’ te horen. Waarschijnlijk wel een track die ook niet had misstaan op een Nighthawker album. Het heeft namelijk alle klanken die we kennen daarvan. Het rockt, het is energiek, het heeft een fijn tussenstuk en laten we eerlijk zijn: een waardig slot.