Mijn collega en muzikale vriend Camiel heeft mij gevraagd of ik maandelijks voor zijn onvolprezen CamielMusic website een track kort wil bespreken of anders wel presenteren die mij is opgevallen, heeft geraakt of in ieder geval lekker gekieteld heeft! A hell of a job natuurlijk want het aanbod van geweldige muziek is door onder andere de opkomst van Spotify bijna niet te overzien. Here we go!
Let’s talk about synthpop!
Synthpop lijkt een muziekterm waarmee je direct in de 80’s bent aanbelandt maar niets is minder waar. Het genre is hartstikke hipperdehip, springlevend en komt in verschillende verschijningsvormen tot ons dezer dagen. Aan de ene kant van het spectrum zitten de Froukjes, Antoons en S10en van deze wereld met hun plat geproduceerde, gladgestreken, naar Rockacademie ruikende, zielloze, door de muziekleraar aangeleerde, binnen de lijntjes kleurende versie van het genre dat tegenwoordig zelfs ‘best alternative’ in Nederland mag worden genoemd (ha ha). En aan de andere kant zijn er gelukkig talloze Belgische en Engelse bandjes die ook zonder “opleiding” gewoon komen bovendrijven en met ijzige gitaren en gierende synths het oude nieuwe genre verkennen. Laat ik nou met die laatste variant iets meer feeling hebben en zo komen we dan uiteindelijk bij de band waar het in deze 4e aflevering om gaat: Working Men’s Club
Op Eurosonic 2020, het winterfestival voor de beste nieuwe Europese acts, ontstond er al na één dag een buzz in de wandelgangen… Working Men’s Club. Een Engelse band uit Yorkshire opererend met een frontman en eigenlijk de bedenker van het spul: Sydney Minsky-Sargeant. Deze jongeman is belachelijk cool en beheerst alle instrumenten waar een lead singer over moet beschikken: hij is op aarde gekomen om ons simpel klootjesvolk te vermaken met een schijt-aan-alles attitude waar Engelsen patent op lijken te hebben.
Ook ík was direct onder de indruk van de band die een combinatie van groovy synths, vettige drumcomputers, acid house bliepjes en een sporadisch vuige gitaar combineerden. Wie onbevangen het debuutalbum van het Britse Working Men’s Club opzet, zal de muziek ergens aan het eind van de jaren tachtig plaatsen. Maar ze klinken tegelijk ook heel erg NU zeg maar.
De band heeft en had alleen te maken met de tragiek die meerdere bandjes de afgelopen 2 jaar heeft getroffen. Op het moment van definitief doorbreken gooide de corona roet in de plannen van de wereld veroveren. Hun debuut album werd overal geprezen maar het momentum in combinatie met een wereld tour ging verloren in de pandemie. De single ‘Valleys’ had alle alternatieve dansvloeren in de wereld makkelijk in vuur en vlam gezet maar helaas dus voor de mannen (en een vrouw).
Buiten twee onverwachte singles bleef het dus de afgelopen twee jaar vrij stil rond de band, maar 2 weken geleden weerklonk dan toch hoorngeschal want Working Men’s Club is terug! Waar de band op ‘X’ nog verrassend genoeg met een echte drummer en vettige riffs werkte, leek dat toch eerder een unicum te gaan worden in hun repertoire. Synths nemen namelijk op ‘Widow’ alweer stevig de bovenhand, zij het deze keer iets minder intens dan gewoonlijk. De sound van de band klinkt nog heel gelijkaardig aan die van hun debuutalbum maar de ondertoon van zowel de lyrics als de muziek klinkt een stukje serieuzer. Een downgrade aan kwaliteit is dit echter allerminst want Working Men’s Club bewijst met ‘Widow’ opnieuw dat ze een van de meest interessante projecten van de afgelopen jaren zijn. De band liet bovendien ook weten dat hun tweede album ‘Fear Fear’ vanaf 15 juli beschikbaar zal zijn.
Enjoy,
Pat